سمینار آشنایی با طراحی به روش LRFD و نحوه تنظیمات ETABS، که توسط مهندس علیرضا فاروقی تنظیم شده است، به صورت رایگان در سایت آی سیویل قرار گرفته است.
اساس طراحی
طراحی سازه صرف نظر از نوع فلسفه حاکم بر آن، باید حاشیه امنیت لازم برای برقراری
ایمنی در مقابل بارهای وارده را ایجاد کند.
به منظور این حاشیه امنیت، اثرات هم زمان احتمال افزایش بارها و احتمال کاهش مقاومت عضو نسبت به مقادیر مفروض اولیه باید ایجاد شود.
ΦR≥ΩS
R,S به ترتیب بار و مقاومت نهایی و Ω,Φ به ترتیب ضرایب کاهش مقاومت و افزایش بار هستند که بر اصول علم آمار و احتمال استوارند.
حالات حدی نهایی و مقاومت (ULS,LRFD)
در اینجا همان رابطه اصلی (مبنا) وجود دارد بنابراین داریم:
ΦR≥ ΩS
به طور مثال برای Ω=۱.۵,Φ=۰.۹ داریم:
۰.۹R≥ ۱.۵S
تنش مجاز (ASD)
در این روش با توجه به رابطه قبل با انتقال ضرایب داریم: (با همان ضرایب فرضی بالا)
(Φ/Ω)R≥S
۰.۶R≥ S (0.6*Z*Fy=0.6*1.1*S*Fy=0.66*S*Fy≥M(D+L))
تفاوت حالات حدی نهایی و مقاومت (ULS, LRFD)
در این جا نیاز است تا یک مطلب توضیح داده شود و آن تفاوت روش حالت حدی نهایی و حالت مقاومت است.
در هر دو روش مطابق آنچه گفته شد بارها را افزایش و مقاومتها را کاهش می دهند اما تفاوت اصلی در نگرش به ضرایب Ω,Φ است.
در روش مقاومت (LRFD) ضرایب کاهش مقاومت علاوه بر بحث احتمالات در کاهش مقاومتها با مقادیر مورد انتظار، نوع تلاش نیز تاثیر گذار است به طور مثال ضرایب کاهش مقاومت در خمش با برش متفاوت است (همانند ACI,AISC)
اما در روش حالت حدی نهایی (ULS) بحث احتمالات و عدم قطعیت در خصوصیات مصالح بسیار پر رنگ تر و مستقل از رفتار عضو تحت بارگذاری است و معمولا در آیین نامه های اروپایی وکانادایی و نیز آیین نامه بتن ایران استفاده می شود.
برای خواندن ادامه مطلب بر روی لینک دانلود کلیک کنید.
اگر میخواهید یک محاسب سازه واقعی شوید بر روی لینک کلیک کنید.
